Producenten leggen druivenboeren quota op wegens dalende verkoop
In Frankrijk woedt er een champagneoorlog tussen de druiventelers en de champagnehuizen. Omdat de huizen niet van hun flessen af raken, moeten de telers een groot deel van hun druiven laten verrotten. ‘Uiteindelijk zullen de boeren het gelag betalen.’De restaurants zijn maanden dicht geweest en grote feesten zijn nog altijd verboden. Corona heeft dan ook een stevige streep door de rekening getrokken van de Franse champagnehuizen. Omdat onze bubbels beperkt zijn, blijven zij met hun bubbels zitten. “Bij champagne denk je aan feestjes, vieringen of gewoonweg aan vreugde”, zegt Maxime Toubart, voorzitter van een wijnbouwersunie in The Guardian. “Tijdens de coronacrisis hebben we daar niet veel van gezien.”
Vorig jaar verkochten de Franse champagnemakers wereldwijd bijna 300 miljoen flessen. De verwachting voor dit jaar is dat het er 100 miljoen minder zullen worden. Ook de verkoop van bekende huizen als Bollinger of Moët & Chandon is zodanig tegengevallen dat de champagnemakers samen zo’n 400 miljoen flessen in hun kelders op overschot hebben.
Die cijfers hebben er nu toe geleid dat de champagnehuizen lijnrecht tegenover de druiventelers komen te staan in wat de Franse pers een champagneoorlog noemt. Aangezien de flessen toch niet verkocht geraken, willen de maisons dat de wijnboeren veel minder oogsten. Per hectare mogen ze van de champagnehuizen nog 6.000 à 7.000 kilogram druiven plukken. De rest moeten ze aan de wijnstok laten hangen.
“Als je geen beperkingen oplegt, kunnen de boeren tot 16.000 kilo uit een hectare halen”, zegt Ghislain Houben, wijnbouwer en econoom aan de UHasselt. “Maar in het verleden is dat al flink beperkt tot 8.000 à 10.000 kilo om zo schaarste te creëren. De prijs van champagne staat ook al jaren onder druk door cava en prosecco, die veel goedkoper zijn.”
Hoe minder champagne er gemaakt wordt, des te duurder de huizen hun flessen kunnen verkopen. Op die manier proberen de champagnehuizen de prijs van hun beroemde product kunstmatig hoog te houden. Maar als de boeren maar tot 7.000 kilo per hectare mogen gaan, is het voor hen niet meer rendabel.
De jaarlijkse vergadering tussen de druiventelers en de champagnemakers eindigde eind juli dan ook zonder akkoord. De wijnbouwers zijn ook kwaad omdat ze in 2019 nog 10.200 kilo per hectare konden oogsten. Ondertussen dringt de tijd, want over enkele weken begint de veraison, de tijd van de pluk. Die zou dit jaar tussen 15 en 20 augustus moeten starten.
“Dit probleem is typisch voor de champagnesector”, zegt Houben. “Als de boeren zelf hun wijn zouden maken, heb je dit niet. Maar nu zijn ze dus van de champagnehuizen afhankelijk. Als zij met hun stocks blijven zitten, zal de prijs verder dalen. Waarschijnlijk zullen zij hier aan het langste eind trekken en zullen de boeren het gelag betalen.”
Seizoensarbeiders
Het zijn vooral de kleine wijngaarden die kopje-onder gaan als de oogstquota tegenvallen. Als het toch niet lukt om eruit te komen, dan is het aan de Franse overheid om te bepalen hoeveel de wijnboeren mogen plukken. De wijnboeren en de champagnehuizen staan wel schouder aan schouder om aan de overheid steun te vragen om de sector overeind te houden.
De verkoop valt dan wel tegen, er moet nog steeds personeel betaald worden om de wijngaarden te onderhouden. De sector zou een korting willen op de sociale lasten die ze moet betalen, zeker nu er 100.000 seizoensarbeiders op weg zijn naar Frankrijk om te komen plukken.
De volgende ontmoeting tussen de champagnehuizen en de telers staat gepland voor 18 augustus. Toubart toont zich daar in The Guardian optimistisch over. Maar een andere wijnbouwer, Hervé Jarriau, klinkt somber. “Met 8.500 kilo per hectare kunnen we het uithouden. Onder de 8.000 kilo per hectare zijn we geruïneerd. Dan is het niet meer haalbaar.”
