De maatschappelijke kloof tussen arm en rijk in dit land blijft groeien. Het Jaarboek Armoede rekent voor dat de 10 procent meestverdienenden in dit land een inkomen hebben dat vier keer groter is dan wat de laagste 30 procent van dit land aan inkomsten kunnen verwerven. De kloof is het afgelopen decennium alleen maar blijven groeien.
We evolueren steeds meer naar een samenleving met een groep geslaagde haves en een grotere groep niet-geslaagde have-nots. Dat is een recept voor steeds grotere sociale spanningen en ongenoegen. Professor Richard Wilkinson vergeleek alle mogelijke statistieken in functie van inkomensongelijkheid en stelde vast dat hoe groter de inkomensverschillen in een samenleving zijn, hoe meer moorden er gebeuren, hoe meer mentale ziektes, vetzucht, kindersterftes en tienerzwangerschappen er zijn, hoe minder lang mensen er gemiddeld leven, en hoe lager de sociale mobiliteit er is. Opmerkelijk is bovendien dat niet enkel de armen het slachtoffer zijn van grote inkomensongelijkheid: zowat iedereen in de betrokken samenlevingen is dan slechter af.
Uit het Jaarboek Armoede en uit een nieuwe OESO-studie blijkt bovendien dat individuele inspanning niet de voornaamste determinant is om in armoede terecht te komen. Veelal is het de gezinssituatie of de afkomst en de daaruit voortvloeiende socio-economische positie die bepaalt of je tot de risicogroep gaat behoren.
Alleenstaande ouders met kinderen, veelal moeders, komen gemakkelijker in de gevarenzone dan andere. Ook jongeren hebben het steeds moeilijker: jongerenwerkloosheid wordt acuut in de steden. In Antwerpen vindt een kwart van de jongeren geen job, in Gent gaat het om 20 procent. Brussel scoort nog slechter. Jongeren die opgroeien zonder perspectief of hoop worden makkelijk een tikkende tijdbom, vatbaar voor criminalisering en radicalisering.
En ook afkomst is een risicofactor. De OESO onderzocht 34 landen en stelde vast dat gemiddeld 17 procent van de inwijkelingen het risico loopt om in armoede terecht te komen, tegenover 15 procent van de autochtone bevolking. Bij ons is dat verschil extreem: één derde van onze migrantenkinderen groeit op in geldnood, tegenover 5 procent van de autochtone Belgen.
Een sterk groeiende inkomenskloof, een veel groter armoederisico bij migranten dan in andere Europese landen, een uit de hand lopende jongerenwerkloosheid. Mocht iemand in de Wetstraat nog op zoek zijn naar beleidspunten die er echt toe doen, ze zijn bij deze gevonden.
Yves Desmet
Hoofdredacteur
Bron: De Morgen
