Het duurt dus ongeveer anderhalve werkweek vooraleer de werkende Brusselaar zich een iPhone 4s kan permitteren. De Amsterdamse, Parijse en Londense stedelingen moeten ruim een dag minder werken om het hebbeding te kunnen kopen (zie grafiek) .

De cijfers staan in de nieuwe driejaarlijkse koopkrachtstudie van de Zwitserse grootbank UBS. Die vergelijkt 72 steden in 58 landen op basis van de prijs van 122 goederen en diensten en op basis van het gemiddelde inkomen over vijftien verschillende jobs, van financiële analisten tot koks en automecaniciens. De studie leert ook dat de Brusselaar na twintig minuten al een Big Mac kan kopen bij McDonald’s of na elf minuten een groot brood bij de bakker.

Over alle 122 producten bekeken eindigt onze hoofdstad met een dertigste plaats in de middenmoot van het koopkrachtklassement, net na Barcelona en net voor Madrid. Daarmee ligt de koopkracht in Brussel een pak lager dan die in de naburige hoofdsteden Berlijn (elfde plaats), Amsterdam (vijftiende plaats) , Londen (negentiende plaats) en Parijs (zeventiende plaats). Wat meer is, in vergelijking met de vorige studie van 2009 is Brussel van de dertiende naar de dertigste plaats getuimeld.

Als reden voor de zwakkere Brusselse prestatie verwijst UBS naar het grote en groeiende verschil tussen bruto- en nettoloon in ons land.

Gemiddelde brutolonen liggen in Brussel enkele procenten hoger dan in Parijs, Londen, Berlijn of Amsterdam, maar door de grote belastingdruk vallen de nettolonen uiteindelijk een pak lager uit dan die in de andere hoofdsteden – tot meer dan een kwart in vergelijking met Londen.

Zelfs met lagere prijzen betekent zoveel netto loonverlies toch dat de Brusselaar flink aan koopkracht inboet. En dus een dag langer mag werken voor zijn iPhone.

Bron: De Standaard