Een derde van al wat we van onze planeet vragen, dient om ons te voeden. En toch komt binnen heel de discussie over wat we nu wel of niet moeten eten ecologie nauwelijks aan bod, stelt TOBIAS LEENAERT verbaasd vast.

Ontbossing door pizza’s

Ongeveer een derde van onze ecologische voetafdruk is toe te schrijven aan voeding. Onze voedselvoetafdruk is het resultaat van verschillende factoren: niet alleen waar ons eten vandaan komt, hoe het verpakt wordt en hoe we ons verplaatsen om boodschappen te doen is hierbij van belang, maar ook en vooral: welke voedingsproducten we precies eten. Zo kunnen onze pizza’s, onze groenten of onze hamburgers veel of weinig grond, water of energie vereisen. Of ze kunnen ontbossing in de hand werken, of een invloed hebben op de klimaatverandering.

Als we voedingsaanbevelingen doen op bevolkingsniveau, is het vandaag heel belangrijk dat ook de ecologische gevolgen mee in rekening worden gebracht. Het heeft immers weinig zin om een voedingspatroon aan te bevelen dat niet te veralgemenen is doordat het voorbij zou gaan aan de draagkracht van de aarde. We kunnen geen aanbevelingen doen die, als ze succesvol zijn en door iedereen opgevolgd worden, leiden tot de uitputting van bepaalde natuurlijke hulpbronnen of grootschalige milieuverontreiniging. Dat betekent dat de aanbevolen hoeveelheden voor vooral dierlijke producten, zoals vlees, vis en zuivelproducten, lager zouden moeten, aangezien zij veruit de grootste ecologische impact hebben.

Veel vis, weinig vis?

Een concreet voorbeeld: vaak wordt om gezondheidsredenen aangeraden om meer vis te eten. Een dergelijke raad, die zonder extra informatie de consumptie van pakweg zalm en tonijn zal verhogen, is echter vooral een recept om de overbevissing en de uitputting van de visbestanden te versnellen. Zoals de Britse professor Tim Lang (City University Londen), wereldautoriteit op het gebied van ecologische gezonde voeding, onlangs zei in Eos: ‘Moet ik veel vis eten? “Ja”, zeggen de diëtisten, “nee”, zeggen de mariene biologen. Het zijn vragen die we op bevolkingsniveau moeten proberen te beantwoorden. Ik kan best met een gerust geweten duurzaam gekweekte zalm eten. Maar als iedereen dat zou beginnen te doen, is die zo op. Hoe duurzaam is dat dan?”

Volgens Lang is een beter begrip van duurzame voeding essentieel als de overheid haar objectieven rond gezonde voeding wil bereiken. Dat moet leiden tot coherente boodschappen voor de consument, en een beter inzicht in wat moet veranderen aan de aanbodzijde.

De alarmerende resultaten op het gebied van onder meer overgewicht en diabetes tonen aan dat we de ideale manier van voorlichten en campagne voeren over gezonde voeding nog niet hebben ontdekt. Op het gebied van duurzaamheid in de voedingsaanbevelingen staan we nog minder ver. Nog een geluk dat het precies in het verlagen van de consumptie van dierlijke producten is, dat duurzaamheid en gezondheid elkaar ontmoeten. Wat goed is voor ons lijf, is goed voor de planeet.

Bron: De Standaard