Agusta-Dassault, gesjoemel met overheidsopdrachten bij de Regie der Gebouwen, mogelijk ook met subsidies bij het Land van Ooit in Tongeren,… België is niet vies van corruptie. In de perceptie van andere Europeanen zit België in het midden: niet zo corrupt als sommige zuiderse landen, maar lang niet helemaal zuiver op de graat. Hoe groot ons probleem precies is, kan helaas niemand inschatten.

‘Op dit moment is er niet eens een samenhangende nationale strategie tegen corruptie’, stelt professor Jeroen Maesschalck van de KU Leuven vast. ‘Allerlei wetten en regeltjes bestaan, maar die blijven in de praktijk helaas te vaak dode letter. Er zijn gelukkig ook goede zaken, zoals bijvoorbeeld de Centrale Dienst voor de Bestrijding van de Corruptie binnen de politie.’

Om een concreter zicht te krijgen op de werkelijke gevoeligheid van verschillende sectoren (zoals gerecht, politieke partijen, politie, media…) voor corruptie en integriteit, onderzochten Maesschalck en collega’s van de universiteiten van Gent en Luik het ‘Nationale Integriteitssysteem’ van België. Ze deden dat in opdracht van Transparency International Belgium, de lokale tak van een wereldwijde ngo.

Vier kneusjes in de klas

De onderzoekers hebben 13 maatschappelijke pijlers volgens eenzelfde stramien geanalyseerd: via wetten en regels, andere bronnen en interviews met academici, magistraten en ambtenaren. Daarna heeft Transparency International elke pijler een score en een handvol aanbevelingen gegeven. Het bedrijfsleven, de ambtenarij, politieke partijen en de regering en kabinetten scoren het slechtst (zie grafiek).

Minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD), minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH) en staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez (SP.A) deden bij de voorstelling van het rapport hun best om aan te tonen dat de toestand verbetert. Elk op hun domein, waardoor het blijft wachten op een samenhangende aanpak.

Bron: De Standaard