De Chinese economie is in het laatste kwartaal van 2014 met 7,30 % gegroeid. Op jaarbasis groeide de economie met 7,4O %. Hoewel geen enkele significante economie ter wereld beter doet gaat het om de laagste gerapporteerde groei sinds… 1990. Vraag is of het om een tijdelijk, dan wel een structureel fenomeen gaat en wat de impact van deze groeivertraging op de mondiale economie in het algemeen en op de opkomende economieën zal zijn?
De financiële markten reageren zenuwachtig. De Chinese beursindex moest maandag 7,7% prijsgeven. Dinsdag wordt een deel van dat verlies goedgemaakt, maar beleggers lijken de weg kwijt. 2014 wordt trouwens gekenmerkt door een gebrek aan buitenlandse investeringen in het land. Het zijn voornamelijk Chinezen die in hun eigen beurs hebben geïnvesteerd en de waarde ervan met meer dan 50,00 % hebben doen stijgen. Na het ploffen van de vastgoedbubbel is geld vooral naar de beurzen gevloeid.
China’s problematiek kan makkelijk worden uitgelegd: zowel de regio’s, als de banken en de bedrijven zitten tot over hun oren in de schulden. Tel daarbij daar ook de industriële overcapaciteit, het fenomeen van de schaduwbanken en een globale economische groeivertraging.
De Chinezen zelf zijn minder pessimistisch. Premier Xi Jinping spreekt van ‘het pad naar een nieuw evenwicht’ dat al drie jaar aan de gang is en nog twee à drie jaar zal duren. China maakt ondertussen ook werk van structurele hervormingen, waaronder de ontwikkeling van een sociaal vangnet in het land. Het land kreeg daarvoor zelfs éloges van het IMF.
Conclusie: China lijkt dus tijdelijk te vertragen om daarna sneller te kunnen groeien, maar de VS blijven voorlopig nog even ‘s werelds enige groeilocomotief.
