Andreas Creten (24) was vijftien toen hij besloot dat hij alleen geld wilde verdienen door te doen wat hij graag doet. In zijn geval was dat een combinatie van websites maken, websites ondersteunen en programmeren. Op zijn zeventiende werkte hij voor een bedrijf in New York, op zijn achttiende voor een start-up in Amsterdam en op zijn negentiende richtte hij zijn eigen bedrijf op. ‘Ik ben nog wel aan een bachelor informatica begonnen, maar voor de lesgevers was het uiteindelijk prima dat ik tijdens de les voor mijn eigen bedrijf werkte. Veel hadden ze me niet meer te leren.’
Exclamation Media Group, zou het bedrijf heten, en onder alles wat ze maakten, kwam de handtekening: ‘Made with love by EMG’. Tot een vriend opmerkte: ‘Waarom noem je je bedrijf niet gewoon madewithlove.’ Bingo. Dat was het. Natúúrlijk was het dat. ‘Het is hoe mijn generatie in elkaar zit,’ meent Creten. ‘We doen wat we graag doen, en de rest gaan we uit de weg, proberen we uit te besteden of vermijden we gewoon. Ik streef niet naar een duizelingwekkende carrière, bonussen of veel geld. Ik wil werken zoals het mij het beste uitkomt, en dat kan pas als je je eigen baas bent.’
Hij zit in T-shirt en jeans achter zijn computer aan het hoofd van de lange tafel in de voormalige brouwzaal De Hoorn van Stella Artois aan de Vaart in Leuven. Sinds oktober kunnen startende bedrijven en al wat meer gevestigde waarden hier een werkplek huren. De prijzen schommelen tussen twaalfhonderd euro per maand voor een met glas afgescheiden bureau tot tweehonderd euro per maand voor een stoel aan de lange tafel. Het doel: kosten delen en samenwerking stimuleren. Bedrijven vervellen hier – soms tijdelijk, soms permanent – tot andere bedrijven. Of als de ene een opdracht krijgt die zijn expertise overstijgt, schuift hij die in onderaanneming door naar de buurman. Incubators heten deze tot een of twee verdiepingen herleidde bedrijventerreinen. Je vindt ze in alle steden ter wereld en ze zijn op maat van het nieuwe ondernemen gesneden: permanente aanpassing is daar het fundament.
Ik werk meestal hier; mijn partner zit in een Co-Workspace in Gent en onze vier andere werknemers zitten in Londen, Malmö en op Madeira. We hebben al gezegd dat we elke maand van stad en van land willen veranderen. Het is perfect mogelijk, want behalve een computer en een internetverbinding hebben we niks nodig. Onze contacten met klanten lopen via Twitter of LinkedIn, telefoneren doen we niet. Tijdverspilling. Als je me vóór tien uur belt, krijg je het bericht dat ik nog niet wakker ben, na zestien uur meldt mijn voicemail dat ik op café zit. We factureren ook per minuut (wijst op de klok in de rechterbovenhoek van zijn scherm).
Klanten weten dat ze me beter niet storen. Als je programmeert, zit je in wat wij ’the zone’ noemen – een vorm van computerconcentratie. Een telefoon sleurt je daaruit en dat is vervelend. Voor al wie belt, tikt de tijd genadeloos verder.
Arrogant? Creten haalt de schouders op. ‘Ik noem dat liever zelfvertrouwen. Ik weet dat wij kwaliteit leveren. Daarom dat we ook geen deadlines aanvaarden. Mensen moeten me de tijd geven om een probleem op te lossen. Het is geen bluf. Het is niet de ijle praat van een windbuil. What you see is what you get. Niets minder, maar ook niets meer.’
Hij grinnikt – omdat hij zich één keer wel al naar een baan heeft gebluft. Hij was achttien en werd als programmeur gevraagd door een start-up in Amsterdam.
Creten: ‘Ik had net een website gemaakt voor een meubelbedrijf. Een jobke voor een vriend van een neef van een vriend. Met diens neef, ook een meubelmaker, ben ik naar Amsterdam getrokken. Hij had nog nooit voor het web geprogrammeerd. ‘Hallo,’ zei ik, ‘dit is mijn collega-programmeur.’ We werden allebei aangeworven en zijn er nadien ook samen uitgestapt.’
‘What’s up,’ mailt de partner in kwestie op dat moment via de interne chat. ‘Interview voor Humo,’ tikt Creten vingervlug in. ‘Humo sucks,’ luidt het even vingervlugge antwoord. ‘Voortwerken!’
Bron: Humo
