Globalisering is geen onomkeerbaar fenomeen. Dat toont de nieuwe DHL Global Connectedness Index . Die index geeft weer hoezeer landen met elkaar verbonden zijn door handel, migratie, investeringen en communicatie.

En wat blijkt: de wereld is vandaag minder ‘een dorp’ dan vijf jaar geleden. De globalisering kreeg een flinke dreun door de financiële crisis die midden 2007 losbarstte. Kapitaalstromen en handel kwamen sindsdien onder druk te staan, onzekerheid deed de blik naar binnen keren, op zoek naar houvast. Overheden trokken het belang van vrijhandel in twijfel.

Sinds 2009 komt de globalisering opnieuw traag op gang, maar het niveau van 2007 wordt volgens het rapport nog lang niet gehaald.

Volgens de auteurs, professoren Pankaj Ghemawat en Steven Altman, overschatten we trouwens de mate waarin grenzen verdampt zijn of afstanden gekrompen. ‘Transnationale contacten zijn significant kleiner dan we denken’, zegt Ghemawat in het rapport.

Zo vinden de meeste internationale contacten plaats binnen continenten, niet ertussen. De gemiddelde afstand die een internationaal telefoontje, een krat exportgoederen of een betaling aflegt is volgens de auteurs tussen de 3.900 en 4.750 kilometer. Of hoe de afstand tussen pakweg Australië en België ook vandaag te groot blijft om echt intense contacten toe te staan.

Vooral op vlak van handel geldt het adagium ‘beter een goede buur dan een verre vriend.’ Handel wordt voornamelijk gedreven tussen buurlanden. België is daar een typevoorbeeld van. Ruim de helft van onze export vloeit naar Duitsland, Frankrijk, Nederland en het Verenigde Koninkrijk.

Zelfs in de ‘grenzeloze’ virtuele wereld hebben we vooral contacten met mensen uit eigen land, uit de eigen buurt. We kunnen met iedereen in de wereld vriendjes worden op Facebook, maar volgens de auteurs komt gemiddeld minder dan 15 procent van iemands vrienden op Facebook uit het buitenland.

Nederland

Sommige landen hebben meer internationale banden dan andere. Nederland bijvoorbeeld staat met stip op één als het meest geglobaliseerde land ter wereld, gevolgd door Singapore, Luxemburg en Ierland. België staat op een fraaie zevende plaats. Al gaat ook onze globaliseringsscore erop achteruit, vooral omdat de banken de buitenlandse activiteiten terugschroeven.

Het hoeft niet te verwonderen dat sterk geglobaliseerde landen vaak kleinere landen zijn. Zij zijn in grotere mate afhankelijk van het buitenland voor goederen en diensten. Een mastodont als China daarentegen staat pas op plaats 74, zelfs al vinden producten ‘made in China’ hun weg naar alle uithoeken van de wereld.

Dat negen van de top tien-landen ook Europees zijn, weerspiegelt volgens de auteurs het blijvende grote globale belang van de regio.

Zo leveren Europa en de Verenigde Staten hoogtechnologische, kennis-intensieve diensten en goederen aan de rest van de wereld. Kijken we naar de geneesmiddelenexport, dan komen andere regio’s er amper aan te pas (zie kaart hierboven) .

Tot slot valt op dat het vooral rijke landen zijn die sterke globale banden hebben. Landen die achteraan de globaliseringsranglijst bengelen – zoals Myanmar, Paraguay of rode lantaarn Burundi – behoren tot de armere landen in de wereld.

Niet dat deze landen geen buitenlandse contacten kennen, maar ze verzinken in het niets bij de stromen die langs rijkere landen passeren. De vraag is dan of landen arm zijn omdat ze relatief gesloten zijn of omgekeerd. Voor de auteurs is de relatie duidelijk: meer openheid zorgt voor meer welvaart

 

Bron: De Standaard