Barbara Debusschere is journaliste bij De Morgen. “Slagen onze leiders er niet in de uitstoot van broeikasgassen – nu, direct, meteen – drastisch naar beneden te duwen, dan zal de economie van de onomkeerbare neergang redden absurd lijken”, schrijft ze naar aanleiding van de Klimaattop in Doha. We zijn maar beter rationeel. “De economie staat aan de rand van het onomkeerbare”, zegt Unizo-topman Karel Van Eetvelt (DM 23/11). In die situatie politieke energie steken in een kleur-, geurloos, niet- giftig gas dat in te grote hoeveelheden in de atmosfeer zit, lijkt danig absurd. Maar het is wel exact wat dertigduizend politici, diplomaten, ngo’ers en wetenschappers vanaf maandag twaalf dagen zullen doen.
In de Qatarese hoofdstad Doha moeten zo’n 200 landen onder leiding van de VN belangrijke stappen zetten om de opwarming van de aarde af te blokken. En al die suits weten verdomd goed dat ze net niet bezig zijn met vaag toekomstgewauwel. Want terwijl hun collega’s in eigen land de meubelen, de banken, de markten en de economie aan het redden zijn, is iets op veel grotere schaal aan het gebeuren. Iets dat in vergelijking met de crisis nog veel meer jobs maar ook levens en toekomstige generaties kost. En dat vooral nog veel fundamenteler onomkeerbaar is dan de economische sores.
Onze economie mag dan op een rand staan, de planeet is in een ravijn aan het tuimelen. De klimaatschade is al realiteit, en een dure. “Vijf jaar geleden vreesden we het ergste. Maar nu blijkt het nog erger te zijn”, bloklettert het toonaangevende wetenschappelijke vakblad New Scientist over de klimaatverandering. Want de beste wetenschappers kunnen amper geloven dat het ijs zo snel smelt, de CO2-uitstoot zo piekt, de zeespiegel zodanig stijgt, het extreem weer zo hard toeslaat, de oceanen zo sterk opwarmen.
Ook de Wereldbank, de grootste investeerders ter wereld, militaire overheden, consultancybureaus en – opmerkelijk – diezelfde bedrijfswereld die het al zo moeilijk heeft, roepen met de dag luider:
“Doe daar iets aan.” Want zonder grondstoffen, klimatologische voorspelbaarheid geen economie, geen vooruitgang, geen gezondheid, geen veiligheid, geen zekerheid. En geen vakanties in Spanje meer, wanneer het daar straks elke zomerdag hittegolf is. Of sneeuwpret, wanneer het aantal dagen met sneeuwval gedecimeerd is.
Slagen onze leiders er niet in de uitstoot van broeikasgassen – nu, direct, meteen – drastisch naar beneden te duwen, dan zal de economie van de onomkeerbare neergang redden absurd lijken. Besparingsplannen, noodingrepen en crisismaatregelen inlassen op een planeet die uit de bocht vliegt is ongeveer even nuttig als het interieur van een crashende Boeing poetsen. Vooral omdat de opwarming de wereld nu al bijna duizend miljard euro per jaar kost.
Net daarom kan eigenlijk niemand met macht het nog maken om groene investeringen tegen te houden, niets te beslissen of ambitieuze doelstellingen tegen te werken. Wat moeten we anders zeggen tegen de kinderen, wanneer het kot in brand staat, kuststeden wegspoelen en ‘freak weather’ normaal is geworden? Dat we ‘in 2012 besloten dat gedoe met die opwarming later aan te pakken’? Dat we wel de kennis, de middelen hadden om erger en duurder te voorkomen, dat we zelfs een paar goeie praktijkvoorbeelden hadden in landen als Duitsland én internationale samenwerking op VN-niveau maar dat we, tja, wat verward waren of zo? Een irrationele fase hadden? Dat ziet zelfs de grootste realpolitiker niet zitten. Toch?
Bron: De Morgen
