Een op de zeven kinderen in Vlaanderen groeit op in armoede. Dat cijfer wil maar niet dalen.
In 15 jaar is de kinderarmoede in Vlaanderen verdubbeld. Pogingen om daar iets aan te doen, blijven falen. Dat leert het jaarlijkse overzicht van Kind en Gezin.
Medewerkers van de Vlaamse overheidsdienst gaan tijdens hun contacten met families na of er signalen zijn van kansarmoede. Ze kijken naar het maandinkomen van het gezin, de opleiding van de ouders, het stimulatieniveau van het kind, de arbeidssituatie van de ouders, de huisvesting en de gezondheid. Als een gezin zwak scoort op drie of meer van de zes criteria spreken ze over een kind dat in kansarmoede leeft.
De vorige Vlaamse minister van Armoedebestrijding Liesbeth Homans (N-VA) zei in 2016 dat ze de kinderarmoede in Vlaanderen ging halveren en dat ‘iedereen haar daarop mocht afrekenen’.
Migratie
De cijfers kunnen niet los worden gezien van migratie. Bij gezinnen met niet-Belgische moeders groeit een op de drie kinderen in armoede op.
Bij gezinnen waar de moeder de Belgische nationaliteit heeft, is dat tot vijf keer lager.
In de grotere steden is de armoede het hoogst in Vlaanderen, al daalt ze er wat. In kleinere steden en de grootstedelijke rand stijgt ze dan weer, net als op het platteland.
In Antwerpen is het risico op opgroeien in armoede het grootst, in Vlaams-Brabant het kleinst.
